Smerfy [3/10]

Z jakiegoś powodu wszystkie drogi z baśniowych krain wiodą bezpośrednio do Nowego Jorku. Nieważne, czyś z disnejowskiej bajki, czy z wioski Smerfów – jeśli wpadniesz do tajemniczego portalu, wiedz, że po drugiej stronie czeka na ciebie zieleń Central Parku. Twórcy kinowej wersji „Smerfów” nie wysilili się przy pisaniu scenariusza, kradnąc pomysł sprawdzony niedawno w „Zaczarowanej” Disneya, a wcześniej… cóż, w dziesiątkach innych filmów, od „Żandarma w Nowym Jorku” po „Gości w Ameryce” (no dobra, tam było to akurat Chicago).

Przypadkowa wyprawa do hałaśliwej metropolii nie wyszła niebieskiej ferajnie na dobre. Wyjęte z naturalnego środowiska, animowane w trójwymiarze i zmuszone do konfrontacji ze współczesnym światem pełnym ludzi, Smerfy straciły swą bezpretensjonalną aurę z animowanego serialu. Miast hasać po lesie w poszukiwaniu nowych przygód, tutaj walczą z uciążliwą spłuczką (topiąc się w sedesie), stukają w klawisze MacBooka albo grają w… Guitar Hero. W filmie Raji Gosnella, specjalisty od hollywoodzkich kuriozów (patrz m.in. „Cziłała z Beverly Hills”), Smerfy są modne i szpanerskie a ich przygody w gruncie rzeczy bezrefleksyjne, przecząc wszystkiemu, z czym były dotychczas utożsamiane. To już nie dydaktyczna bajeczka dla nieświadomych maluchów, a frywolny sprawdzian ze współczesnej popkultury – ot, choćby tylko dubbingująca Smerfetkę piosenkarka Katy Perry podśpiewuje w jednej ze scen swój przebój „I Kissed a Girl”.

Rąk nie ma jednak co załamywać. Hollywood tyle już razy przeorało dziecięcą klasykę – powstały przecież aktorskie wersje „Garfielda”, „Scooby-Doo” czy „Rocky’ego i Łosia Superktosia” – że podobne profanacje nie robią dziś większego wrażenia. Smerfy skreślone ręką belgijskiego ilustratora Peyo to twór ponadczasowy, podczas gdy obłych, napuchniętych dziwolągów z filmu Gosnella za kilka lat nie będziemy już pamiętać. Taką mam przynajmniej nadzieję.

***

Recenzja opublikowana także w Wirtualnej Polsce.