Seksualizacja Lary Croft

Kazała na siebie czekać niemal pięć lat, ale oto jest – Lara Croft, najsłynniejsza kobieca postać w historii gier wideo, triumfalnie powraca na opuszczony w 2008 roku tron. Nowa odsłona jej przygód, zatytułowana po prostu „Tomb Raider”, stanowi swoisty restart serii, przywołując z przeszłości jej pierwszą dorosłą przygodę. Dla nieukształtowanej jeszcze bohaterki jest to dość bolesna inicjacja – wypełniona potem, krwią i… seksualną represją.

Szeroko rozumiany seksualizm od samego początku wpisany jest w profil przygód Lary. I nawet jeśli początkowo był to krok nieświadomy – kłania się anegdotka o olbrzymich piersiach bohaterki, będących efektem błędu programisty, którego reszta ekipy poprosiła o niepoprawianie „usterki” – z czasem stała się chętnie eksploatowanym znakiem rozpoznawczym serii. Rozpalona fantazja nastoletnich graczy, którym przyszło sterować ruchami seksownej bohaterki, zbudowała sukces serii w porównywalnym stopniu, co jej oryginalna i wciągająca mechanika.

Nie dziwi więc, że w kolejnych odsłonach serii piersi i/lub dekolty bohaterki stawały się większe, talia węższa, spodenki krótsze, a ruchy płynniejsze. Tendencji tej nie oparł się nawet filmowy dyptyk z Angeliną Jolie – w fabułę wpleciono zupełnie  zbędne sceny prysznicowo-kąpielowe, a aktorce nakazano nosić stanik ze specjalnymi wkładkami uwydatniającymi biust.

Kulminacją wzbierającego przez lata seksualnego napięcia serii jest jej najnowszy odcinek – pierwszy autentyczny odprysk rzeczywistości z realistyczną, pełnowymiarową bohaterką.

Graficy zadbali o jej wygląd. W pierwszej kolejności wyrzucili do kosza jej ikoniczny, ale absurdalny strój – seledynowe body i kuse szorty. Teraz Lara biega w bojówkach i obcisłym topie, spod którego zalotnie wystają ramiączka stanika. Zniknął też jej mocno zapleciony warkocz, teraz będący lekko związanym końskim ogonem. Dopracowano jej figurę, która w nowym wydaniu nie ma już głębokiego wcięcia w talii i piersi większych od głowy, a zgrabne ciało młodej kobiety. O tyle inne od dotychczasowych modeli, że nieprzypominające już bzdurnej fantazji z seks-szopu, a coś dalece bardziej autentycznego – młodzieńczy, z trudem skrywany seksapil.

Niebezpiecznie zmieniły się przy tym zasady seksualizowania bohaterki. Pozbawiona umownej, karykaturalnej fizyczności Lara stała się realnym wyobrażeniem atrakcyjnej, młodej i kruchej kobiety, której krzywdę można zrobić na wiele sposobów.

Nie mogąc korzystać z dotychczasowych zagrywek, twórcy gry postanowi pójść o krok dalej i uczynić erogennymi najbardziej podstawowe z wykonywanych przez nią czynności. Wspinanie się po linie, wyswobadzanie z więzów, skoki i upadki – nadludzki wysiłek kosztuje młodą bohaterkę sporo energii, dlatego niemal wszystkiemu, co robi, towarzyszą jęki i postękiwania. Seks niejednokrotnie wisi tu w powietrzu – nawet przeciskanie się bohaterki między szczelinami czy wydawane przez nią westchnienia ulgi mają w sobie coś z erotycznego doznania.

Na prawdziwie grząski grunt twórcy gry wkraczają jednak pokazując młodziutką Larę w kontaktach z mężczyznami – wystarczy tu wspomnieć dwie sceny z samego początku gry. W pierwszej z nich bohaterka opatruje rannego towarzysza. Zabandażowanie nogi kosztuje ją wiele wysiłku, jego zaś sporo bólu, więc kolejnym ich ruchom towarzyszą dość niejednoznaczne pojękiwania. Po wszystkim on pyta: „Niezła jesteś. Gdzie się tego nauczyłaś?”, na co ona odpowiada, że „Na nocnej zmianie”. Znacznie bardziej bezpośrednia okazuje się druga sytuacja. Lara zostaje schwytana i związana przez szabrowników, a gdy jeden z nich zaczyna ją lubieżnie obmacywać, sposób montażu sugeruje, że w pierwszej chwili stanowić ma to raczej ekscytację, podnietę dla gracza, niż traumatyczne doznanie, wstrząs.

Dochodzi tym samym do sytuacji specyficznej – przeciętny gracz, będący na ogół młodym, często nastoletnim mężczyzną, dostaje w swoje ręce realistyczną postać kobiecą, która przez kilkanaście godzin będzie przed nim wić się i jęczeć w szeregu fizycznie i psychicznie wyczerpujących, poniżających sytuacji.

Na swój sposób jest to przedłużenie formuły kina gwałtu i zemsty – eksploatującej estetyki filmowej, w której następujące w pierwszym akcie seksualne upodlenie bohaterki jest także rodzajem atrakcji dla widzów. Różnica polega na tym, że następująca w filmie zemsta stanowi triumf  kobiety – specyficzny akt agresji, w którym udowadnia ona, że jest od mężczyzny silniejsza.

W grze, będącej w tarapatach Larze pomóc może już tylko gracz. To od roztoczonego nad nią parasola fałszywie pojmowanej opiekuńczej dominacji zależy przetrwanie bohaterki. Słaba to nauka przed powrotem do prawdziwego świata.